De files vielen gelukkig mee, en het publiek was top. Met een auto vol bloemen reden we gisteravond uit Zoetermeer naar huis. Bloemen van fans die ons voor het laatst bezochten en ons voor 42 jaar muziek kwamen bedanken. Uiteraard zijn wij diezelfde fans ook zeer veel dank verschuldigd denk ik er altijd maar bij. Die bloemen staan inmiddels bij ons in de huiskamer te pronken. Er waren de afgelopen week zelfs een aantal Engelse fans die met cadeau ’s echt ontroerd afscheid van ons namen. Vandaag even stoom afblazen, tijd voor wat achterstallige fotobewerking en archivering, ook moet ik de telefooncentrale hier in huis nu eens goed aansluiten. Even joggen en daarna stappen we op de fiets om wat sociale (leuke) verplichtingen af te werken en om bij een tuincentrum op zoek te gaan naar een paar zware buiten-plantenbakken, het is per slot van rekening ook nog mooi weer. Een beetje rare vrije feestdag eigenlijk, want komen de kinderen met kleinkinderen nu wel of niet op visite, zoals altijd op zondag, afwachten maar.
We hebben trouwens gisteravond overwogen om het lied Rain Rain uit de setlist te verwijderen, en er You are my Number One voor in de plaats te zetten. Bij nader inzien zijn de erbij behorende beelden met de regenpakken minder mooi als we eerst dachten, en kan er iets meer pit op het tijdstip van Rain Rain. Bovendien is You are my number One een grote hit geweest en Rain Rain niet eens een single. De beelden zullen straks bij de live uitzending vanuit AHOY geheel of gedeeltelijk miljoenen huiskamers ingaan, vandaar.
Hier weer een bijdrage van Evert Woestenburg, met mij een van de mede-oprichters van BZN.
HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BANDLID – Evert Woestenburg – deel 6
In een voorgaande aflevering gaf ik al aan dat Jan en ik destijds een grote vriendenploeg hadden, en een van die vrienden was Jan Veerman(Kies).Onze 4-mans formatie ging best lekker,maar we voelden dat er meer in zat.Jan Kies was bepaald geen verlegen type,was gek van muziek en had alle LP’s van Elvis.Zijn lijflied was toen reeds:”One night with you” en op feestjes en partijtjes maakte hij graag de show.Volgens mij heeft hij ons nooit gevraagd om te mogen zingen en hebben ook wij hem nooit gevraagd.Met andere woorden: hij was er gewoon en ik zou nu in 2007 niet weten wie anders destijds deze taak beter had kunnen vervullen. Op de eerste repetitie met Kies vlogen de vonken er al af en vanaf toen zou het snel gaan.In enkele weken tijd werd een repertoire opgebouwd van (meest) Top-40 hits en we konden uiteraard niet wachten om ergens een optreden te mogen verzorgen.En over dit allereerste optreden wil ik graag wat vertellen.
Mijn oom Freek Woestenburg,de vader van onze drummer Gerrit,was begin 1966 nog aktief als accordeonist in een klein orkest( trio). Jaarlijks traden zij ook op in Volendam,Gebouw Pius X, tijdens het zogenoemde Fancy-fair.Dit was een soort bingo-avond met behulp van een soort rad van avontuur, voornamelijk voor de wat oudere Volendammers.Een heer met een hoog stemmetje noemde daarbij telkens zonder microfoon de getallen en prijzen.
Die avond had de band van mijn oom een klein probleem,zij hadden zich vergist en er was dubbel geboekt.Het feest begon om 20.00 uur en zij konden absoluut niet eerder dan 22.00 beginnen.Het verzoek was of wij bereid waren ons debuut te maken en die 2 uurtjes op te vullen.Nou,dat wilden we maar wat graag.
Maar wat er toen allemaal gebeurde,dat zal ik nooit van mijn leven meer vergeten.We hadden uiteraard al onze versterkers mee en zoveel kabaal had men op de Fancy-fair nog nimmer gehoord.Die oudere mensen keken niet echt blij en de meneer van het rad kon de getallen niet meer verstaanbaar maken aan zijn publiek.Ook wijzelf merkten ditalles heus ook wel,maar wij merkten ook nog wat anders n.l.. dat de zaal plotseling vol liep met jongeren.Tussen 20.00 en 21.00 uur ging het als een lopend vuurtje door Volendam dat er een nieuwe band optrad in het Gebouw en dat dat toen “the place to be “ was.Een spectaculair nummer op ons repertoire was toen “Russian spy and I” van Jan Akkerman /Hunters en ik geloof dat we dat nummer die avond wel 10 keer hebben gespeeld,uiteraard naast “One night” ,“All or nothing”,etc.
Het gebouw liep in korte tijd helemaal vol,de Fancy-fair werd gestaakt en om 22.00 uur kwam mijn oom met zijn band.Je begrijpt het al,zij werden door het publiek vriendelijk verzocht plaats te nemen in de zaal en te gaan genieten van deze nieuwe generatie muzikanten,en zij gaven daar maar al te graag gehoor aan.Het werd voor de honderden toeschouwers, maar vooral voor onszelf, een bijzonder indrukwekkende avond en dit optreden zou een vervolg krijgen,een vervolg waar we toen geen van allen maar van konden dromen,vooral als je nu in 2007 terugblikt naar al die succesvolle jaren.
Nadat zanger Jan Kies onze gelederen was komen versterken,ging alles wel heel erg snel.We bouwden een leuk repertoire op en keken al stiekem naar de toekomst.Er moesten steeds keuzes gemaakt worden bij de opbouw van het repertoire en soms gaf dat wel eens problemen,we waren tenslotte nog maar jochies van pakweg 18 jaar.Als oudste van de club nam ik het initiatief om “een manager” aan de orde te stellen.We waren bezig om een mooi “produkt” samen te stellen en we kregen langzamerhand toch wel in de gaten dat we hier iets mee konden.Jan,Gerrit en ikzelf studeerden nog,Kees en Kies hadden al een baan.Wat was wijsheid,hoe wilden we verder? En aldus besloten we maar eens kontakt op te nemen met iemand die mogelijk leiding kon geven aan ons bandje.
Toen ik pakweg 12 jaar was,was ik sportman in hart en nieren.Alle sporten konden me boeien,zowel aktief als passief,en toen er op ons dorp een Tour de Gheel,een wielerwedstrijd, werd gereden,stond ik vooraan bij de finish om alles te kunnen volgen.Het was mij daarbij niet ontgaan dat twee jongmannen de organisatie hadden van dit evenement en een daarvan was Dick de Boer.Op een avond trok ik de stoute schoenen aan en belde aan bij zijn schoonouders, hier wat verderop op de dijk,ik denk nr.39 of 41.
Ik kende deze kleine dijkwoning omdat dit het geboortehuis was van mijn eigen moeder.Moeder heeft ons vaak verteld over haar jeugd in dat huisje.Op 11 jarige leeftijd werd moeder, als een na oudste van 7 kinderen, door het overlijden van beide ouders weeskind en moest zij noodgedwongen het leuke huisje verlaten.Alle kinderen werden elders ondergebracht,voornamelijk bij ooms en tantes.Mijn moeder werd niet bij familie ondergebracht maar mocht komen wonen bij Gerrit Woestenburg sr. en zijn vrouw Aal.,zij hadden 2 zoons.En een goed lezer begrijpt het al,moeder werd enkele jaren later verliefd op de oudste zoon en trouwde hem.Zij kregen 8 kinderen,waarvan ikzelf de enige zoon ben.Zowel mijn oom,de accordeonist,als mijn moeder zijn beiden nog in leven,en mijn moeder spreekt nog steeds over “mijn broer Frerik”.
Ik denk dat ik Dick zeker wel een half uurtje heb gesproken,daar op een donkere avond op het Zuideinde.Ik heb hem een beeld geschetst van ons bandje en hij beloofde mij de week erop langs te komen op de repetitie.Ik meen dat Dick destijds een kantoorbaan had bij Hollandia in Amsterdam-Noord.Hij is inderdaad op de repetitie verschenen en hij is er nog.Dick heeft die avond op de dijk niet kunnen vermoeden dat ons gesprek zo van doorslaggevende betekenis zou zijn voor zijn verdere leven.
Vlnr: 1967-Evert Woestenburg Jan Tuijp en Everts zwager Ab Dolly, wiens timmerloods we mochten gebruiken om er te repeteren.We staan hier bij het huis van Everts ouders , waarachter we in het prille begin onder de steg in de openlucht repeteerden.
De periode die vervolgens aanbrak, zou je kunnen omschrijven als de “aanloopfase” naar de beroepsgroep BZN.We gingen onze eerste optredens verzorgen,we probeerden naamsbekendheid te krijgen,en we probeerden uiteraard wat centen te verdienen.Over die periode, tot pakweg eind 1966, heb ik nog wel wat leuke herinneringen en een volgende keer wil ik daar graag nog wat meer over te vertellen.
Met vriendelijke groet,
Evert
