Zojuist zijn Jack Veerman en ik met onze vrouwen op condoleancebezoek geweest bij de familie Hetsen.  Tiny en de kinderen waren er, en ook de zus en broer van Jacques waar we in het verleden vaak contact mee hadden. Sylvia en Ger van het soapteam waren ons achterna gekomen. Niet om te filmen deze keer. Het was emotioneel, maar toch ook wel ontspannend. We hebben met de familie gesproken en later bij een kopje koffie nog eens allerlei bizarre maar vooral leuke anekdotes over Jacques opgehaald. De kinderen van Jacques konden er tussen het verdriet door gelukkig smakelijk om lachen. We hebben ze desgevraagd beloofd, t.z.t al onze prive video’s waar hun vader op staat, te laten zien. Dat komt neer op alles wat er ooit achter de schermen gefilmd is, want Jacques was er altijd bij en heel prominent. De kinderen beloofden ons, om tijdens de laatste concerten net zoals ze dat altijd samen met hun vader en moeder deden, ons te blijven assisteren met allerlei zaken, om zo het werk van hun vader af te maken. Dat doet ons goed  !!!

Voor ons vertrek liepen we nog een keer naar de kamer waar Jacques ligt opgebaard.

Het was vreemd om zo’n energieke wervelwind als Jacques zo rustig en vredig te zien liggen. Met een laatste groet hebben we afscheid genomen van onze beer uit Wognum. Rust maar zacht Jacques.

Nu de tweede bijdrage van Evert Woestenburg, waarmee ik samen BZN oprichtte.

HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BANDLID    (DEEL 2)

Deze week werden wij allen opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Jacques Hetsen. Hij mag nu de finish niet meer meemaken. Ook voor mijzelf is dit bericht bijzonder onprettig en beangstigend,enerzijds omdat ikzelf de oudste was van het clubje oprichters en dus ook in de gevarenzone terechtgekomen ben en anderzijds omdat ik juist deze week wat herinneringen wilde ophalen aan de jaren 60,de jaren waarin ook Jacques reeds meeliep met ons bandje en hij regelmatig met wat leuke klusjes kwam aanzetten. Zo kan ik mij nog herinneren dat we met enkele BZN‘ers zijn wezen eten bij de ouders van Jacques in een boerderij te Wervershoof,voor een nadere kennismaking. Ook was Jacques aanwezig bij een wel heel vreemd incident met onze band in het jaar 1969.

Op een ochtend moesten we naar de studio voor de opname van de 4^e single “Gonna take my mind of Maria”.Echter, de avond ervoor moesten we optreden ergens in Groningen of Drenthe ,tegen de Duitse grens. We wilden graag zo fris mogelijk in de studio verschijnen,dus ontstond het idee om dit keer ook de personenauto van Jacques te laten meerijden. Dan konden de bandleden direct na het optreden naar huis om nog een redelijke nachtrust te hebben,en zou de bus met installatie later volgen.

Wij zaten dus in de auto van Jacques en die wist probleemloos tot Sneek door te dringen,totdat de wagen het begaf. Een warmloper o.i.d. en na een reparatie kwam de auto op halve kracht ’s morgens om 4.00 uur in Volendam aan. Wij direct naar bed en de wekker op 7.00 uur,om weer te verzamelen bij Garage Kil. Wij zouden dan met onze Fordbus direct weer vertrekken richting ’t Gooi. Wat denk je,blijkt die bus nog niet te zijn aangekomen. Na een uur wachten kwam die eindelijk ook aankachelen, hij had ook pech gehad bij Sneek. Statistisch is de kans 1 op de miljoen dat zoiets (beide auto’s tegelijk) gebeurt,ons overkwam het echter. De single werd die dag toch nog opgenomen,maar hij bracht ons niet het zo gewenste succes.

Hierbij wens ik de familie van Jacques en alle mensen van BZN veel kracht en sterkte toe in de komende tijd.

Wekenlang hadden we uitgezien naar het afscheidsconcert in “Us Fryslan” in de Expohal in Leeuwarden. Gisteravond was het dan zover.  Afscheid van de Friezen, het ons zo dierbare volkje, dat BZN door de jaren heen op handen heeft gedragen, en waar we een hele warme band mee hebben. Dat zou een happening worden. Maar..hoe anders liep het door de plotselinge dood van onze manager Jacques. We moesten zelfs in uiterste consternatie net na Jacques’ dood over het wel of niet doorgaan van het concert vergaderen.

Wat ben ik nu blij dat we er toch waren, in Leeuwarden. Op de heenweg in de auto hebben we besloten de toeters en bellen waarmee we normaal opkomen achterwege te laten. Toen we heel nerveus en geëmotioneerd de bühne beklommen leek het wel of we tegen een muur van sympathie opliepen. De duizenden aanwezige Friezen klapten spontaan hun handen blauw, en het bleef maar aanzwellen. Zelden was een applaus zo welkom, en klonk het zo mooi. Het voelde als een warm bad, een blijk van medeleven en een eerbetoon aan Jacques. Friesland op zijn best. Ik heb een kort “In Memoriam” uitgesproken, waarin ik o.a heb uitgelegd wat ons had bewogen om het concert toch door te laten gaan, en om een minuut stilte gevraagd.

De avond werd natuurlijk anders als anders. Maar het was er niet minder mooi om. Ik zal leeuwarden 5 mei 2007 in elk geval nooit meer vergeten. Zeer prettig verrast waren we door de komst van Jan Corduwener en Dries van der Schuyt, oud- directeuren van onze platenmaatschappij. Zij hebben elke minuut van hun carrière met BZN en vooral Jacques te maken gehad. Het feit dat ze op hun vrije zaterdag avond toch hun vrienden even kwamen opbeuren zegt veel over hen en de  fijne band die we nog steeds met ze hebben.

Gek genoeg hebben we tijdens de pauze, samen met Jan en Dries  in een bizar spanningsveld van uiterste emoties nog allerlei waanzinnige anekdotes en belevenissen met Jacques de revue laten passeren. We hebben er ondanks alles zelfs weer onbedaarlijk om moeten lachen.

Het was een bijzonder fijn mens, die Jacques van jullie, zei Jan Corduwener nog, en gelijk heeft ie.

Net sprak ik nog Ard Hetsen, een van de zoons van Jacques. Hij vond de artikelen in de Telegraaf van zaterdag en van vandaag een bijzonder mooi eerbetoon aan zijn vader. Gelukkig maar. In beide artikelen gaat het om interviews die ik had met de Telegraaf, en waarin ik spontaan verteld heb over ons wel en  wee met Jacques. De journalist had mij van te voren beloofd het als een heel positief monumentje voor Jacques te willen opzetten. Dat was voor mij een voorwaarde om er aan mee te werken, bovendien ken ik de journalist goed en wist ik dat het wel goed zat.  Maar toch, als je het later terugleest denk je “wat zou de familie hier wel niet van vinden”.

Ook had ik het met Ard nog over de begrafenis  woensdag a.s in Wognum. We zullen daar tijdens de dienst “live” ons afscheidslied Goodbye it’s the end of the show voor Jacques en zijn familie ten gehore brengen. Dat zal niet meevallen.