Het was gezellig gisteravond in de feesttent in Zundert. Rondom de tent was een modderpoel, zodat wij met een auto van de kleedkamer de tent in moesten worden gereden. De kleedkamer, was een onderdeel van het schiethuis. Een gebouwtje van waaruit de doelen voor de kruisboog schieterij  naar buiten worden geschoven op staaldraden.

Je maakt van alles mee.

Vanavond vertrekt het BZN circus voor de laatste maal naar de Vereniging in Nijmegen. Dit is sowieso een van de mooiste concertzalen van Nederland. Voor on s heeft Nijmegen en deze zaal een bijzondere betekenis. Anny Schilder trad daar voor de laatste keer met BZN op. Ik kan me die emotionele avond nog goed herinneren. Het sympathiek Nijmeegse publiek is altijd top. Ook kregen we een eremedaille van de gemeente Nijmegen, die nog steeds trots in onze prijzenkast in het Palingsound museum hangt. Jaap Mooy, de bekende Nijmeegse juwelier bracht altijd Marikenbrood voor ons mee, waar onze familieleden al op wachtten als we thuiskwamen uit Nijmegen.

 

Nog even wat administratie verwerken en aan het bellen voor zonwering die we willen hebben rond ons nieuwe pand, en dan vertrekken.

 

Ik vond in de soap het filmpje van de puppies en de fam Meijer wel leuk. De pup is nu thuis bij John en zijn naam is Dobbie. Hier de eerste foto van Dobbie.

 

Zoals beloofd nu een bijdrage van Gerrit Woestenburg, de allerleerste BZN drummer.

 

Herinneringen van Gerrit Woestenburg aan zijn BZN tijd  

Het is vandaag 2 dagen na de begrafenis van Jacques Hetsen. Hoewel Jacques en ik elkaar de laatste tijd nog maar weinig tegenkwamen, heeft zijn overlijden mij diep geraakt. Toen Jacques bij BZN kwam, had ik de band al verlaten. Ikzelf heb Jacques leren kennen als student aan de Universiteit van Amsterdam! Jacques, Evert Woestenburg en ik hebben daar namelijk in het studiejaar 1967/1968 samen economie gestudeerd. In de jaren van het eerste, zij het nog wat bescheiden landelijk succes van BZN waren wij dus studiemaatjes. Jacques en Evert hadden het toen al druk met BZN, en moesten nog wel eens een college laten lopen. In gedachten zag ik mij daarom weer hannesen met carbonpapier tijdens die colleges om doorslagjes van mijn aantekeningen voor ze te maken. Het ga je goed, Jacques. Rust in vrede…

 

Als ik denk aan mijn tijd met BZN, denk ik vooral aan onze reis door het repertoire van The Shadows. Deze gitaarband had in 1965 en in 1966 twee albums uit, die we met groot enthousiasme en veel plezier van voor naar achteren uitgeplozen hebben. Tijdens mijn contacten met alle bandleden uit die begintijd blijkt steeds weer, dat ons hart daar nog steeds een beetje ligt, en dat we daardoor als muzikanten technisch min of meer gevormd zijn. Tot twee jaar terug hoorde ik Kees Tol nog regelmatig stukjes van The Shadows spelen voorafgaand aan zijn optredens. Hoewel de overgang naar het rockrepertoire in die tijd ons meer commercieel succes bracht, kijk ik daar nog altijd met gemengde gevoelens op terug.

 

In de eerste bijdrage van Evert Woestenburg kom ik de naam van Klaas Puul tegen. Via die naam kom ik in gedachten bij ons eerste optreden buiten Volendam, in café Bos aan de Koemarkt in Purmerend. We speelden daar op een feest van een studentenvereniging, die La Siësta heette. Klaas Puul werd gevraagd en bereid gevonden de instrumenten en de installatie naar Purmerend te vervoeren in een open vrachtwagen. Het café waarin we speelden, was met de achterliggende huiskamer verbonden door twee openslaande deuren. Tussen die open deuren was met bierkratjes en gebruikte deuren een drumpodium gebouwd, dat ver tot in de huiskamer reikte. Naast het plezier dat we van ons spel, ons publiek en van ons succes in de zaal hadden, had ik daardoor ook het genoegen, dat ik tijdens het spelen samen met de familie Bos TV kon kijken. Iets dat ik sindsdien nooit meer heb meegemaakt, en in de toekomst waarschijnlijk ook nooit meer zal meemaken.

 

Voorlopig tot zover.

 

Met vriendelijke groet,

 

Gerrit Woestenburg

Juist in een periode dat we zo bezig zijn met de waarde en de betrekkelijkheid van het aardse leven, moest ik vanmorgen  even  slikken toen ik in de krant las dat  Mohammed B, de moordenaar van Theo v Gogh via de president van de rechtbank liet weten dat hij vindt, dat eenieder die anders denkt dan hij, vermoord moet worden. De verspreider van dit verachtelijke gedachtegoed krijgt hier gewoon een eerlijk proces. Wat zijn wij toch een ongelofelijk tolerant land, wat hebben wij toch een ongekende vrijheid van doen en denken. Wat moeten we onze voorouders en een hoop heldhaftige buitenlanders toch dankbaar zijn voor die zwaar bevochten vrijheid, die nu door lieden als Mohammed B  ernstig bedreigd wordt. Ik hou m´n hart vast voor de toekomstige maatschappij waarin mijn kinderen en kleinkinderen moeten opgroeien.

 

Van de schrik had ik ineens de klink van onze spiksplinternieuwe buitendeur in mijn handen. Het binnenwerk was gebroken. Hoe is het mogelijk. Gelukkig was onze huistimmerman Henk Konter er meteen weer bij om het zaakje te repareren. Vanmiddag hadden we dan eindelijk even de tijd om een nieuwe auto voor Mary te kopen. We hebben in tweestrijd verkeerd, want sinds we in het oude centrum van Volendam wonen hebben we eigenlijk geen boodschappenwagen meer nodig. Maar Mary wil onafhankelijk zijn en wou toch graag zelf een autootje tot haar beschikking hebben , vandaar.  Vanavond treden we op in Zundert. Kennelijk start het concert laat, want we vertrekken pas eind middag.

 

 

Zoals beloofd hier weer een bijdrage van Evert Woestenburg een van de BZNers van het eerste uur. Ook zijn neef Gerrit Woestenburg, de eerste drummer van BZN heeft een leuke bijdrage geschreven die ik morgen zal plaatsen.

 

 

 

 

HERINNERINGEN VAN VOORMALIG BANDLID – Evert Woestenburg –   (DEEL 3)

 

 

In mijn eerste bijdrage aan dit journaal sprak ik over het ontstaan van de vriendschap tussen Jan en mij en over enkele activiteiten na schooltijd of in de vakanties. Zoals gezegd,we wisten wel van aanpakken. Maar wat was de teleurstelling groot toen we beiden moesten accepteren dat een meisje bij het bollenpellen het dubbele van ons had geproduceerd en dus ook dubbel zoveel loon ontving. Wij waren op een ochtend ook getuige van een wel heel naar en bizar ongeluk. Staan wij allemaal te wachten in Edam op de bus die ons zou vervoeren. De bus arriveert,rijdt met een slakkengangetje langs al die opdringerige jongelui en er komt een meisje met haar onderbeen onder het wiel van de bus.

 

Het kind werd met ambulance vervoerd naar het ziekenhuis en het zag er niet best uit voor haar. We hebben dit pellen niet echt lang volgehouden,het was saai werk en het loonde niet echt. Maar het spreekwoord zegt:”De aanhouder wint”. …..

Enkele jaren terug kreeg ik op mijn kantoor bezoek van een heer,die, naar ik hoopte,mij niet herkende van vroeger,maar ik herkende hem wel degelijk. Hij was vroeger buschauffeur geweest bij de NACO ( momenteel Arriva) en Jan en ik waren ooit in zijn bus heel erg stout geweest. We waren die dag wezen stappen in Amsterdam,bioscoopje, muziekwinkels bekijken en wandelen door de Kalverstraat en Nieuwedijk in Amsterdam. Misschien waren we wel naar de film Summer Holiday geweest van Cliff en the Shadows. Inhoudelijk stelde de film niet veel voor,doch zij brachten in die film een aantal nummers die ook vandaag de dag nog goed in het gehoor liggen en nog vaak langs komen. Ik bedoel nummers als: Bachelor Boy,Dancing Shoes,Summer Holiday,Lucky Lips etc. Het waren heel eenvoudige liedjes die je je heel snel op de gitaar eigen kon maken en waarmee je dan op feestjes leuke dingen kon doen.

We waren zo ondeugend geweest om in een speciaal winkeltje een z.g. stinkbom te kopen;van de scheikundeles wisten we dat de inhoud van dit glazen bolletje afschuwelijk was voor de neus.

We namen plaats in de bus naar Volendam en langs de dijk bij Katwoude achtten wij het moment aangebroken om het bolletje onder de voet stuk te trappen. Nog nooit in mijn leven heb ik een dergelijke stank geroken en alle passagiers ,meest jonge vrouwen die van hun werk kwamen,gierden en tierden van ontzetting. De chauffeur stopte de bus en eiste dat de daders onmiddellijk de bus zouden verlaten. Jan en ik zagen het nog even aan en besloten toen toch maar te gaan,al was het maar vanwege de stank. Lopend hebben we de laatste 5 kilometer afgelegd en gelachen dat we hebben.

 

 

Naast dat we samen in de weekenden naar de dansschool gingen,kwamen vanzelf ook soms de meisjes in beeld. En zo gebeurde het dat ikzelf een beetje verkering had met een aardig meisje en dat we met z’n drieën wandelden op de dijk. We kletsten over van alles en deden vanzelf heel erg stoer. Het meisje vertelde ons dat het plafond in de woning van haar ouders gewit moest worden. En zij was nog niet uitgesproken of ik meldde me als vrijwilliger om dat te verzorgen. Ik had het ooit iemand zien doen,dus nimmer eerder zelf gedaan,maar dat moest toch wel lukken. Ook Jan sprak over zijn grote vakmanschap en samen zouden we dit klusje wel even opknappen.

Op een woensdagmiddag liepen wij eerst naar de schilderswinkel voor wit,kwasten en rollers .Ook een speciaal schilderspak behoorde tot onze uitrusting.

Aldaar bij het meisje thuis aangekomen,waren al de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen om eventuele vlekjes en kleine missers te voorkomen. En toen gingen we er even goed tegenaan,we zouden dit varkentje wel even wassen. Op zeker moment stond ikzelf bovenop een kleine keukentrappie te rollen en Jan hield het trapje vast. Een van ons beiden is even niet bij de les en wat denk je,dondert die hele pot met wittel van de trap en ikzelf er achteraan.

Grote consternatie bij het meisje en haar moeder. Samen hebben we de schade zoveel mogelijk proberen te beperken en we hadden geen wittel genoeg om de gehele klus af te maken. We schaamden ons rot en van schrik hadden we vergeten om onze spullen mee terug te nemen .Later heb ik begrepen dat de klus door een echte schilder opnieuw is gedaan. En het meisje kom ik nog wel eens tegen op ons dorp,we groeten elkaar vriendelijk,maar ze moest ’s weten hoe ik me nog schaam voor dit incident. Maar goed,we hadden weer iets geleerd, namelijk hoe het niet moest.

 

Dit alles zal zich hebben afgespeeld in 1963.Het was het begin van de woelige jaren 60.Veel maatschappelijke veranderingen zouden zich spoedig aandienen en ook muzikaal zou een indrukwekkende periode aanbreken. Het stijldansen had haar beste tijd gehad en we spoedden ons naar de juist gestarte dansschool Spruitje om te genieten van modernere dansen zoals swingen en twisten.Ook speelden daar regelmatig beat-bandjes,zoals The Cats en Beat-Boys (latere Left-Side) en Jan en ik konden ademloos naar deze bandjes luisteren. Zelf had ik inmiddels wat gitaar leren spelen en we vermaakten ons vaak met nummers van Cliff Richard en Triny Lopez (If I had a hammer/ This land is your land /etc.).Ook herinner ik me nog heel goed dat we op de kamer van Jan voor ’t eerst naar muziek van Roy Orbison zaten te luisteren. Maar de jongens die onze grote belangstelling zouden krijgen,dat waren toch wel The Shadows, de begeleidingsgroep van Cliff. Later meer daarover.

 

In het weekend gingen we dansen bij Spruitje of in de Jozef. Voorafgaande gingen we dan meestal wat drinken bij de Joppekop, honderd meter hier vandaan,voor zover ons scholierenbudget dat toeliet. Vervolgens gingen we dan zo rond 20.00 uur naar de Jozef waar de Volendammer meisjes vaak al langs de zijkanten een tafeltje hadden gevonden en gespannen zaten te wachten op de heren die achterin de zaal verlegen stonden te turen naar mogelijkheden. En na het innemen van nog enkele consumpties durfden sommige heren het uiteindelijk aan om ten aanschouwen van de gehele zaal een meisje ten dans te vragen. En spoedig volgden dan de anderen.

 

 

 

Onze vriendenploeg,inclusief Jan en ikzelf,vertoefde veelal voorin in de zaal om maar zo dicht mogelijk bij de band te zitten en wat van hun te kunnen leren. Ook Spruit had regelmatig dansavonden in de AMVO en wie herinnert zich niet de geweldige optredens van ZZ-en de Maskers of Johnny Kendall and the Heralds. Heerlijke avonden,vooral voor ons,aankomende muzikanten.

Wat ging het snel allemaal destijds. Met bosjes tegelijk bestormden Engelse beatgroepen de Nederlandse hitparades,en het leek wel of elk nieuw nummer een hit was. We kennen uiteraard allemaal The Rolling Stones en Beatles,maar wat te denken van o.a.Searchers, Holly’s, Animals, Swinging Blue Jeans,Fortunes, Kinks, Doors, Them, Who, Beach Boys,etc.etc. De successen van deze groepen hadden een geweldige invloed op de jeugd en dus ook op Jan en mijzelf. En het kon gewoon niet uitblijven of ook wij zouden ooit muziek gaan maken…….

 

Een volgend keer zal ik vertellen hoe we spoedig daarna in contact kwamen met Kees Tol en hoe de basis werd gelegd voor de latere zo succesvolle groep BZN

 

Nu zou ik graag even een klein uitstapje willen maken naar de dag van gisteren.

Ik maak regelmatig een klein fietstochtje langs de dijk en zo vertrok ik ook gistermiddag met prachtig weer richting Motel. Ik kom dan van achterom de woning en bij restaurant Smit-Bokkum stonden 2 jongens te wachten,de een staande ,de ander in een rolstoel,en ze gaven aan mij iets te willen vragen.”Meneer,weet u ook waar het Keizersplein is?” “Nou,jongens,daar heb ik echt nooit van gehoord,ik ben hier geboren en getogen,maar dit plein ken ik echt niet. Er bestaat wel een Keizersgracht in Amsterdam,mogelijk zijn jullie in de verkeerde stad.” En toen ging mij een lichtje branden.

”Zeg,jongens,zijn jullie soms fan van BZN?’” vroeg ik.”Jawel,meneer,en wij zoeken de woning van zanger Keizer en al die andere beroemdheden.” Nou kan men alles van mij verlangen,maar ook ik ben maar een mens van vlees en bloed, en dus een beetje ijdel. Dus kan men van mij niet verlangen dat ik op zo’n moment helemaal niets zou melden over mijn vroegere aandeel in deze band. Dus gaf ik aan,dat ik vroeger in die band had gespeeld.

 

Nou ,ik dacht dat er een klein wonder stond te gebeuren. Beide heren,ook de rolstoeler,veerden op om mij maar even te kunnen aanraken…….

Ik heb de jongens toch maar vriendelijk goedendag gezegd en mijn fietstocht vervolgd,toch wel enigszins onder de indruk. Toch vond ik het wel een komisch moment.

Ben je 20 jaar oud,speel je in een leuk bandje,ben je 3x zo oud,vragen fans juist aan mij naar het Keizersplein.

Overigens was dit niet de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Enkele jaren terug speelde ik ook mee met de reünieband en op een zondagochtend zat ik alhier bij mooi weer buiten uit te rusten van de avond ervoor. Ik had die avond o.a. met Anny Schilder enkele BZN-hits mogen zingen voor groot publiek en was best wel voldaan en trots. Passeren een aantal Brabanders mijn woning en vragen mij:”Meneer,weet u ook waar al die mensen van BZN wonen?”

Zij waren met velen en ik ben maar zo wijs geweest om hun netjes de weg te wijzen en mijn leeswerk te vervolgen. Voor je ’t weet, is je woning een bedevaartsoord…..

 

Tot een volgende keer

 

Evert