DE POLITIE IS JE BESTE KAMERAAD (NIET)

In de nacht van 11 op 12 sept  2006, mijn vrouw en ik waren nog niet thuis, belde om 2 uur onze buurvrouw de politie: “Er lopen hier twee verdacht uitziende personen rond die hier niets te zoeken hebben” “Lopen ze op de openbare weg ? Antwoordde de politie. “Ja”, sprak onze buurvrouw. “Doen ze iets wat niet mag?”  “Nee nog niet, maar zo te zien gaan ze inbreken”, vervolgde onze buurvrouw. “Mevrouw wij hebben het te druk om op zoiets vaags af te gaan, dan kunnen we wel aan de gang blijven.” Klonk het aan de andere kant van de lijn.

 

Toen wij 4 uur later wakker werden in een compleet overhoop gehaalde woning en in complete paniek onmiddellijk de politie belden, duurde het bijna drie kwartier voor er een politiewagen de straat in reed. Die drie kwartier leek wel een jaar te duren; het gespuis had nog wel bij ons op de zolder kunnen zijn. De buurvrouw herkende op de bewakingsbeelden van mijn buurman overigens de daders later als de personen voor wie ze een paar uur eerder de politie had gewaarschuwd. De politie had helaas geen tijd.

 

Tijdens een brutale gewapende roofoverval op klaarlichte dag bij een  juwelier hier in Volendam twee weken geleden, kon een van de employees de alarmknop indrukken. Het duurde vervolgens ruim een half uur voor de politie ter plekke was.

 

De familieleden van de moordenaar van de 12 jarige Susanne, zo lees ik net op teletekst,  hebben wel 10 keer aangifte gedaan van gewelddadig optreden van deze beestachtige gek. De politie heeft deze waardevolle waarschuwing weggewuifd, helaas geen tijd voor.

 

In Rotterdam liet de politie 70 kg heroïne door, omdat ze tijdgebrek hadden. Zo kan ik nog wel even doorgaan! De media staan bol van dit soort berichten.

 

“Waar is die politie dan zo druk mee bezig”, is een overal gehoorde vraag vandaag de dag, waar al evenzo vaak enigszins schertsend  op wordt geantwoord: ” met fietsachterlampjes  en gordelcontroles. Dat is ongevaarlijk en het levert nog geld op ook”.!

 

Gisteren bleek mij hoe deze ogenschijnlijk ongenuanceerde kritiek juist kan zijn.

Naar een rotonde in ons dorp toerijdend zag ik op zo’n  20 meter afstand een politiewagen van rechts de rotonde naderen. De bestuurder en bijrijder waren druk aan het werk, want in hun scoringsdrang drukten ze hun hoofden bijna door het voorruit om te kunnen zien of ik mijn gordel droeg. Over het bevorderen van de verkeersveilgheid gesproken !! Hoewel ze uit die hoek onmogelijk iets van mijn gordel konden zien, en ik mijn gordel op dat moment omhad, zag ik toch aan hun houding dat ze dachten beet te hebben. Nog luttele seconden, en een foute Nederlander zou zijn verdiende loon krijgen. Rustig en oplettend rijdend, als prooi voor een bekeurlustige hermandad die achter mij aanreed, reed ik verder een straat in om mijn auto even te parkeren bij het huis van mijn broer die zijn voorpui aan het verbouwen was.

 

Jawel hoor, en daar stopte ook de politiewagen. Op patriarchale toon sprak de, zo te zien net van de politieschool afkomstige agent: “U had uw gordels niet om, ik ga u bekeuren”. Toen ik dat te vuur en te  zwaard bestreed, en ik zei het twijfelachtig te vinden dat zij e.e.a  vanuit hun positie, n.b een rijdende auto, konden constateren, gaven de bekeurders  ten langen leste toe, oke dat is dan een punt van discussie, daar ga ik u dan geen bekeuring voor geven, maar dan ga ik ga u ergens anders voor bekeuren. WAT? riep ik verbaasd. “U heeft even verderop een vrouw met een hond niet over laten steken.”  “Ik heb geen vrouw met een hond gezien””, riep ik verbouwereerd. “Althans niet een vrouw met een hond die over wilde steken, laat staan een vrouw met een hond die zich al op het zebrapad bevond.  Pertinent niet. Ik stop consequent altijd ruim op tijd voor alles wat beweegt en een zebrapad over wil steken, en dat zou ik nu ook gedaan hebben,” sprak ik inmiddels op kookpunt beland.

“Wees blij dat ik de bekeuring voor de gordel laat lopen, ik vind dat u met de oversteekbekeuring van 130 euro voor vandaag wel genoeg betaald hebt, meer hoeft van mij nu even niet”, sprak verbalisant nr 0499 in de stoel van opperrechter plaatsnemend. Gezien het feit dat ik ook nog eens mijn rijbewijs niet bij me had, – ik heb onmiddellijk aangeboden het thuis te gaan halen, – moest ik ze eigenlijk dankbaar zijn dat ik met zo’n lullig bedragje van mijn “misdaad” afkwam.

 

Over de geldboete kom ik wel heen, en aan het idee dat ik ten onrechte bekeurd ben wen ik wel, maar wat mij het meest stoorde van alles is de niet aflatende inzet en het misplaatste fanatisme waarmee de politie dit soort relatief onschuldige overtredingen aanpakt, terwijl de inzet t.a.v  het echte werk heel veel te wensen over laat, en in elk geval aan brede landelijke kritiek onderhevig is.

Let wel, ik pleit hier niet voor politioneel gedooggedrag, maar vind de wijze waarop agenten binnen hun taak prioriteiten stellen bepaald niet bijdragen aan een beter begrip tussen burgers en de politie. In plaats van  het bevorderen van  stabiliteit en veiligheid in onze samenleving jaagt men de burgers tegen zich in het harnas door telkens met grof geschut slechts op muggen te schieten.

  

Ik heb ter plekke mijn mening over dit tweetal bekeurders dan ook  niet onder stoelen of banken gestoken en ze o.a nadrukkelijk geadviseerd eens echt aan het werk te gaan, boeven vangen in plaats van op kosten van de belastingbetalers nota bene deze zelfde belastingbetalers het leven zuur te maken De adviezen werden me overigens niet in dank afgenomen.

 

Ik voel me bestolen door twee egotrippende ambtenaren die zich door mijn tegenspraak in hun eer voelden aangetast en mij er toen maar inluisden voor een bijna twee keer zo hoge bekeuring nota bene voor iets waar ik me absoluut NIET schuldig aan gemaakt heb. Ik heb dat ook door hen in de administratie laten vastleggen, maar ja eigenlijk is dat zinloos, een rechter geeft ze gelijk, het uniform staat daar garant voor.

 

Zo kan in onze rechtsstaat onrecht zich verschuilen achter een uniform, zonder dat je je er tegen kan verdedigen. Op klaarlichte dag beroofd van 130 euro door de politie, genaaid door twee beginnelingen die als opgezwollen puber ego’s door een porseleinen samenleving denderen, daarbij gedekt door hun camouflage. Het politiepak.

Ook van Amsterdam hebben we afscheid genomen.Veel fans,vrienden familie, buren en kennissen waren erbij. Tijdens het laatste lied zag ik vele ontroerde en betraande gezichten, en dan gaat er veel door je heen op zo’n bühne. Toen ik met mijn moeder aan de arm naar de auto liep werd ik aangeklampt door onze ex-buurvrouwen die er een leuk avondje uit van hadden gemaakt. Buitengewoon leuk allemaal.

 

Vandaag wil ik iets toevoegen aan het verhaal over de zwarte bladzijden uit het BZN tijdperk.

Ik had het al over het vertrek van Annie en de ziekte van Carola. Vandaag wil ik stilstaan bij de dood van onze producer Roy Beltman in de zomer van 2005.  

 

Vaak noemden wij Roy het onzichtbare zevende lid van de groep. Hoewel achter de schermen actief, zijn invloed op het BZN succes was er niet minder om. Roy opereerde tijdens de studio-opnames, en de voorbereidingen daarvan, in het zenuwcentrum van het creatieve proces, dat tot het immense succes van BZN leidde. Hij had in zijn hoedanigheid als producer vaak hele goede ideeën, hij regelde van alles, had een een paar “goede oren aan zijn kop”, en bezat een grote gedrevenheid, kortom hij was voor BZN van grote artistieke waarde.

 

Gek genoeg echter, beschouw ik dat nog niet eens, als zijn grootste verdienste voor BZN. Roy was namelijk veel meer; hij was het bindweefsel van BZN, de bindende factor in een  gecompliceerd artistiek en zakelijk krachtenveld. Hij kon onder alle omstandigheden mensen tot elkaar brengen en aan elkaar binden.

 

Zijn tools hierbij waren zijn vriendelijke karakter, een voor dit vak unieke integerheid, een bijna onbeperkt incasseringsvermogen, onnavolgbare humor,  en vooral: zijn verbale vermogen. Wat een sprekerd was die man, ik was er altijd  jaloers op.

 

We merkten dat gelijk al zo’n 30 jaar geleden, toen ie in een pauze van een concert in Egmond voor t eerst bij ons de kleedkamer binnenkwam. We vonden hem toen, vanwege zijn haarstijl, op Vader Abraham lijken. Maar toen ie begon te praten dachten we meer aan een ervaren pastoor, terwijl ie eigenlijk nog maar een jochie van midden in de 20 jaar was. In een onafgebroken spraakwaterval van 10 minuten lang, had ie ons hele optreden geanalyseerd en zijn toekomstvisie voor ons neergelegd, compleet met hitnotering erbij.  Dit is een profeet dacht ik toen, die moeten we hebben.

 

Nog geen twee weken later zat de hitprofeet bij ons in de repetitieruimte en hingen wij aan zijn lippen bij zijn boeiende verhalen over zijn carrière als rij-instructeur en colporteur. Plotseling begon hij  tijdens het luisteren naar onze muziek heel spastisch met zijn armen en benen te zwaaien. Een soort van spartelende klap-knie beweging die in eerste instantie veel vragen opriep omtrent de geestelijk toestand van de man. We keken mekaar es heel gek aan, maar vonden het allang goed, als er maar een hit uitkwam. Voor ons werd in de loop der jaren deze vreemde uiting een soort van hitpotentiometer, want het bleek al snel dat ie dit telkens deed als ie enthousiast over de muziek was; wij noemden het de “Beltman shuffle ”. 

 

Door de jaren heen werd de “Beltman shuffle” een in de artiestenwereld beroemde kult. In allerlei studio’s probeerde menig artiest of technicus de shuffle na te doen maar het is bij mijn weten nooit iemand goed gelukt. Roy heeft zijn bekendste act tot en met zijn laatste productie volgehouden.

 

Roy was een echte Bourgondiër, vol levenslust en warmte. Hij hield van zijn gezin, van zijn werk en van alle mensen om zich heen.

 

Kommer en kwel past, en paste niet bij de altijd optimistische en positieve Roy, en als wij er tijdens een van de talloze opnamesessies eens even door zaten, wist ie met een van zijn befaamde grappen en grollen de gang er wel weer in te krijgen. Zoals in de regieruimte wanneer ie achter de mengtafel lopend door zijn knieën zakte alsof ie een trappetje afliep. Iedereen die deze grap wel eens doet, loopt dan rechtdoor het trappetje weer op. Meteen weer uit die ongemakkelijke houding.  Roy niet, die draaide zich dan laag op de grond om en liep onder grote hilariteit terug hetzelfde trappetje weer omhoog.

 

Of dat ie ons -met dertig jaar ski-ervaring- na zijn eerste skivakantie in de studio als een volleerd ski-instructeur pontificaal bewegend, de skibeweging voordeed, inclusief alle geluiden, Franz Klammer kon het niet beter, magistraal, Roy ten voeten uit. Hetzelfde gebeurde na zijn eerste golfles, in de studio wijdzwaaiend golfles gevend aan Jack Veerman, terwijl die toch al twee keer het Buma Stemra golftoernooi gewonnen had.

 

Zo waren we ook eens in de Kersttijd een  hele week aan het opnemen in de Wisseloord Studio’s.  Het duurde lang, en de toen al volledig kale Roy, bedacht, om eens twee dagen lang zonder iets te zeggen met een wilde pruik op, rond te gaan lopen  in het Wisseloord Complex. Wij van BZN zouden het spelletje meespelen, en net doen of wij er wel begrip voor hadden. Met de pruik waarmee Jan Keizer  zich op de  bühne uitdoste als MeatLoaf zag Roy er uit als een verwilderde figurant uit de film Mad Max, maar hij speelde zijn rol stoïcijns door.

Wij zagen de mensen echt in elkaar krimpen van de schrik, maar niemand durfde tegen Roy te reageren, bang om hem in zijn “complex” te kwetsen. Harry v Hoof, bekend orkestleider (Symphonic Night 1) die aan de Wisseloord Bar zat, zei “Zo Roy, da’s lekker gegroeid in ene” ? “Ja,”  zei Roy gespeeld verlegen “het is Kerst Harry, en ik dacht zo; lekker met het hele gezin weer eens gezellig net als vroeger bij de open haard.”. Waarop Harry v Hoof heel ad rem zei “Kijk maar uit Roy, dat ie dan niet in de brand vliegt”. Hij heeft hem daarna proestend maar afgezet.

 

Roy was een enorme regelaar, een control freak, hij werd als het ware geleefd door zijn agenda. hij had er wel vier. Ze moesten allemaal recht naast elkaar liggen en er netjes uitzien, Roy hield van orde. Hij schreef zijn afspraken er niet in, hij tekende ze bijna. Een afspraak verzetten was een ramp, voornamelijk omdat hij dan in zijn agenda  moest knoeien.

Zo heeft hij alles in zijn leven zelf  geënsceneerd, van zijn prilste jeugd tot en met zijn begrafenis. Als toppunt hiervan zag ik zelfs eens in zijn agenda staan “Vandaag Miljonair geworden”  Overigens was dat nog in het “gulden” tijdperk.

 

Een ding stond niet in zijn agenda; een keer heeft ie eens zelf iets niet geregeld, en daar ging het ook gelijk helemaal mis, Zijn afspraak met het “noodlot”, stond niet in z’n agenda.Dat was begin april van 2005, toen hij met een oog wat troebel zag en er mee naar de dokter moest.

 

Na een concert in Het Parktheater in Hoorn op 8 mei j.l luisterde ik in de kleedkamer   verbijsterd een voice-mail uit, van Nel Beltman zijn vrouw, waaruit ik begreep, dat “Magere Hein” naar hem op zoek was. Een kankergezwel in zijn hoofd. Niets meer aan te doen zei Nel. Nooit van mijn leven heb ik iemand zo snel  uiterlijk zien verworden door kanker als Roy. Hij begon al snel een heel scheef bijna onherkenbaar gezicht te krijgen en ook moeilijk te bewegen. The final concert van the Shadows onze jeugdidolenin de Heineken Music Hall, ging door de plotselinge ziekte voor Roy niet door. Ik beschikte over de DVD van dit concert. Hij vroeg mij toen dit met zijn vrouw en kinderen bij mij thuis op mijn Home Cinema System nog een keer te mogen beleven. Dat werd een dramatische avond, maar wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben.    

Vanaf die tijd denk ik vaak aan al die dagen en maanden en jaren die we samen in allerlei studio’s doorbrachten, aan de schranspartijen en al het plezier, maar ook aan de vele diepzinnige gesprekken die we hadden over het leven, en over de toekomst. Het doet me pijn, te weten dat die hem, door die nare ziekte is afgenomen;  maar het is gelukkig allemaal niet voor niets geweest. Hij heeft zijn spoor getrokken, een onuitwisbaar spoor.  Zijn naam blijft onverbrekelijk aan de muziek en het succes van BZN verbonden, voor altijd.

 

Een foto van Roy Beltman op zijn laatste zo geliefde wintersportvakantie