Ook van Amsterdam hebben we afscheid genomen.Veel fans,vrienden familie, buren en kennissen waren erbij. Tijdens het laatste lied zag ik vele ontroerde en betraande gezichten, en dan gaat er veel door je heen op zo’n bühne. Toen ik met mijn moeder aan de arm naar de auto liep werd ik aangeklampt door onze ex-buurvrouwen die er een leuk avondje uit van hadden gemaakt. Buitengewoon leuk allemaal.

 

Vandaag wil ik iets toevoegen aan het verhaal over de zwarte bladzijden uit het BZN tijdperk.

Ik had het al over het vertrek van Annie en de ziekte van Carola. Vandaag wil ik stilstaan bij de dood van onze producer Roy Beltman in de zomer van 2005.  

 

Vaak noemden wij Roy het onzichtbare zevende lid van de groep. Hoewel achter de schermen actief, zijn invloed op het BZN succes was er niet minder om. Roy opereerde tijdens de studio-opnames, en de voorbereidingen daarvan, in het zenuwcentrum van het creatieve proces, dat tot het immense succes van BZN leidde. Hij had in zijn hoedanigheid als producer vaak hele goede ideeën, hij regelde van alles, had een een paar “goede oren aan zijn kop”, en bezat een grote gedrevenheid, kortom hij was voor BZN van grote artistieke waarde.

 

Gek genoeg echter, beschouw ik dat nog niet eens, als zijn grootste verdienste voor BZN. Roy was namelijk veel meer; hij was het bindweefsel van BZN, de bindende factor in een  gecompliceerd artistiek en zakelijk krachtenveld. Hij kon onder alle omstandigheden mensen tot elkaar brengen en aan elkaar binden.

 

Zijn tools hierbij waren zijn vriendelijke karakter, een voor dit vak unieke integerheid, een bijna onbeperkt incasseringsvermogen, onnavolgbare humor,  en vooral: zijn verbale vermogen. Wat een sprekerd was die man, ik was er altijd  jaloers op.

 

We merkten dat gelijk al zo’n 30 jaar geleden, toen ie in een pauze van een concert in Egmond voor t eerst bij ons de kleedkamer binnenkwam. We vonden hem toen, vanwege zijn haarstijl, op Vader Abraham lijken. Maar toen ie begon te praten dachten we meer aan een ervaren pastoor, terwijl ie eigenlijk nog maar een jochie van midden in de 20 jaar was. In een onafgebroken spraakwaterval van 10 minuten lang, had ie ons hele optreden geanalyseerd en zijn toekomstvisie voor ons neergelegd, compleet met hitnotering erbij.  Dit is een profeet dacht ik toen, die moeten we hebben.

 

Nog geen twee weken later zat de hitprofeet bij ons in de repetitieruimte en hingen wij aan zijn lippen bij zijn boeiende verhalen over zijn carrière als rij-instructeur en colporteur. Plotseling begon hij  tijdens het luisteren naar onze muziek heel spastisch met zijn armen en benen te zwaaien. Een soort van spartelende klap-knie beweging die in eerste instantie veel vragen opriep omtrent de geestelijk toestand van de man. We keken mekaar es heel gek aan, maar vonden het allang goed, als er maar een hit uitkwam. Voor ons werd in de loop der jaren deze vreemde uiting een soort van hitpotentiometer, want het bleek al snel dat ie dit telkens deed als ie enthousiast over de muziek was; wij noemden het de “Beltman shuffle ”. 

 

Door de jaren heen werd de “Beltman shuffle” een in de artiestenwereld beroemde kult. In allerlei studio’s probeerde menig artiest of technicus de shuffle na te doen maar het is bij mijn weten nooit iemand goed gelukt. Roy heeft zijn bekendste act tot en met zijn laatste productie volgehouden.

 

Roy was een echte Bourgondiër, vol levenslust en warmte. Hij hield van zijn gezin, van zijn werk en van alle mensen om zich heen.

 

Kommer en kwel past, en paste niet bij de altijd optimistische en positieve Roy, en als wij er tijdens een van de talloze opnamesessies eens even door zaten, wist ie met een van zijn befaamde grappen en grollen de gang er wel weer in te krijgen. Zoals in de regieruimte wanneer ie achter de mengtafel lopend door zijn knieën zakte alsof ie een trappetje afliep. Iedereen die deze grap wel eens doet, loopt dan rechtdoor het trappetje weer op. Meteen weer uit die ongemakkelijke houding.  Roy niet, die draaide zich dan laag op de grond om en liep onder grote hilariteit terug hetzelfde trappetje weer omhoog.

 

Of dat ie ons -met dertig jaar ski-ervaring- na zijn eerste skivakantie in de studio als een volleerd ski-instructeur pontificaal bewegend, de skibeweging voordeed, inclusief alle geluiden, Franz Klammer kon het niet beter, magistraal, Roy ten voeten uit. Hetzelfde gebeurde na zijn eerste golfles, in de studio wijdzwaaiend golfles gevend aan Jack Veerman, terwijl die toch al twee keer het Buma Stemra golftoernooi gewonnen had.

 

Zo waren we ook eens in de Kersttijd een  hele week aan het opnemen in de Wisseloord Studio’s.  Het duurde lang, en de toen al volledig kale Roy, bedacht, om eens twee dagen lang zonder iets te zeggen met een wilde pruik op, rond te gaan lopen  in het Wisseloord Complex. Wij van BZN zouden het spelletje meespelen, en net doen of wij er wel begrip voor hadden. Met de pruik waarmee Jan Keizer  zich op de  bühne uitdoste als MeatLoaf zag Roy er uit als een verwilderde figurant uit de film Mad Max, maar hij speelde zijn rol stoïcijns door.

Wij zagen de mensen echt in elkaar krimpen van de schrik, maar niemand durfde tegen Roy te reageren, bang om hem in zijn “complex” te kwetsen. Harry v Hoof, bekend orkestleider (Symphonic Night 1) die aan de Wisseloord Bar zat, zei “Zo Roy, da’s lekker gegroeid in ene” ? “Ja,”  zei Roy gespeeld verlegen “het is Kerst Harry, en ik dacht zo; lekker met het hele gezin weer eens gezellig net als vroeger bij de open haard.”. Waarop Harry v Hoof heel ad rem zei “Kijk maar uit Roy, dat ie dan niet in de brand vliegt”. Hij heeft hem daarna proestend maar afgezet.

 

Roy was een enorme regelaar, een control freak, hij werd als het ware geleefd door zijn agenda. hij had er wel vier. Ze moesten allemaal recht naast elkaar liggen en er netjes uitzien, Roy hield van orde. Hij schreef zijn afspraken er niet in, hij tekende ze bijna. Een afspraak verzetten was een ramp, voornamelijk omdat hij dan in zijn agenda  moest knoeien.

Zo heeft hij alles in zijn leven zelf  geënsceneerd, van zijn prilste jeugd tot en met zijn begrafenis. Als toppunt hiervan zag ik zelfs eens in zijn agenda staan “Vandaag Miljonair geworden”  Overigens was dat nog in het “gulden” tijdperk.

 

Een ding stond niet in zijn agenda; een keer heeft ie eens zelf iets niet geregeld, en daar ging het ook gelijk helemaal mis, Zijn afspraak met het “noodlot”, stond niet in z’n agenda.Dat was begin april van 2005, toen hij met een oog wat troebel zag en er mee naar de dokter moest.

 

Na een concert in Het Parktheater in Hoorn op 8 mei j.l luisterde ik in de kleedkamer   verbijsterd een voice-mail uit, van Nel Beltman zijn vrouw, waaruit ik begreep, dat “Magere Hein” naar hem op zoek was. Een kankergezwel in zijn hoofd. Niets meer aan te doen zei Nel. Nooit van mijn leven heb ik iemand zo snel  uiterlijk zien verworden door kanker als Roy. Hij begon al snel een heel scheef bijna onherkenbaar gezicht te krijgen en ook moeilijk te bewegen. The final concert van the Shadows onze jeugdidolenin de Heineken Music Hall, ging door de plotselinge ziekte voor Roy niet door. Ik beschikte over de DVD van dit concert. Hij vroeg mij toen dit met zijn vrouw en kinderen bij mij thuis op mijn Home Cinema System nog een keer te mogen beleven. Dat werd een dramatische avond, maar wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben.    

Vanaf die tijd denk ik vaak aan al die dagen en maanden en jaren die we samen in allerlei studio’s doorbrachten, aan de schranspartijen en al het plezier, maar ook aan de vele diepzinnige gesprekken die we hadden over het leven, en over de toekomst. Het doet me pijn, te weten dat die hem, door die nare ziekte is afgenomen;  maar het is gelukkig allemaal niet voor niets geweest. Hij heeft zijn spoor getrokken, een onuitwisbaar spoor.  Zijn naam blijft onverbrekelijk aan de muziek en het succes van BZN verbonden, voor altijd.

 

Een foto van Roy Beltman op zijn laatste zo geliefde wintersportvakantie