Even voor de BZN afscheids-persconferentie 15 feb 2006, waarop ik het woord zou voeren, bedacht ik dat ik niets had voorbereid, en dat het gezien de massale media opkomst toch wel passend zou zijn dat ik me niet zou beperken tot de mededeling “we kappen ermee”.

Ik dacht snel nog even na, welke gedachten mijn denken beheersten nadat in april 2005 op weg naar het theater in Almelo Jan Keizer vertelde ermee te stoppen.

Ik voelde toen sterk dat de  42 jarige carrière van BZN als een onstuimige en langdurige 8-baan rit voorbij is gegaan. Zo veel sensatie, emotie, hoogtepunten en dieptepunten, dat er niet eens tijd was om als het ware door het raampje opzij te kijken.

Nu de rem erop gaat en de 8-baan tot stilstand gaat komen krijgen we daar volop de tijd voor. Tijd om terug te kijken naar de sporen die we getrokken hebben in de historie. Naar de toppen die we beklommen en de dalen waar we invielen. Gelukkig waren de hoogtepunten talloos en de dieptepunten slechts op één hand te tellen.

Maar toch, de impact van de zwarte bladzijden was enorm binnen de groep. Het vertrek van Annie, de ziekte van Carola , de hartproblemen van Jan Keizer, de dood van Dirk vd Horst en de dood van onze producer Roy Beltman.

Ik weet nog dat ik het heel erg vond dat Annie vertrok. In “de Vereniging” in Nijmegen zijn destijds tijdens haar laatste optreden op de bühne vele tranen geplengd. Het was altijd bar gezellig met haar. Ze had een apart gevoel voor humor en we hebben wat afgelachen samen. Maar Annie moest voor haar gezin kiezen, wij hadden daar begrip voor. We zijn heel leuk uit elkaar gegaan, dat kon ook niet anders. Ze is door ons altijd in de watten gelegd.

Na de komst van Carola bleek de commerciële schade door het vertrek van Annie echter mee te vallen, sterker nog; de hitmachine bleef op stoom en scoorde maar door als nooit tevoren. Tot 1987, het tij leek gekeerd. Carola werd plotseling ernstig ziek.

De ziekte van Carola heeft een enorme impact op mij en de rest van de band gehad. Niet alleen om de BZN belangen die ermee gemoeid waren, maar vooral ook persoonlijk, om de persoon Carola. Het was op de ochtend van Pasen in 1987, kennissen van mij kwamen opgewonden aan de deur. Ze hadden een ziekenauto bij Carola voor de deur zien staan. Carola woonde nog bij haar ouders thuis, en vanuit onze toenmalige woning konden we huize Smit bijna zien. Nauwelijks van de schrik bekomen zagen we plotsklaps de ziekenauto auto met zwaailichten bij ons voor de deur langs rijden. De moeder van Carola zat voorin. Was het de vader van Carola of Carola zelf,  die met spoed vervoerd werd? Voor de zekerheid belde ik Dick de Boer, die al gehoord had dat het om Carola ging; er zou iets ernstigs met haar aan de hand zijn.

Langzaam drong de gruwelijke waarheid tot ons door: Carola had een beroerte gehad!  

De dagen erna waren vreselijk, we leefden tussen hoop en vrees. Een paar dagen later gingen mijn vrouw en ik bij haar op bezoek in het AMC in Amsterdam. Wat ik toen zag vergeet ik nooit meer! Carola, de levenslust zelf, voormalig turnster met nationale topambities, zo lenig als een kronkelslang, lag daar half verlamd in een bed te oefenen met een lucifersdoosje dat ze niet meer op kon pakken. Ik kreeg er een brok in mijn keel van, en toen we later naar huis reden zeiden we in de auto geen woord tegen elkaar.

Thuisgekomen zei ik tegen Mary, mijn vrouw: Laten we onze zaakjes maar eens bij elkaar zoeken en kijken hoe we er voor staan, want optreden met BZN zullen we waarschijnlijk nooit meer doen. Ik geloofde niet dat het nog iets met Carola zou worden. De rest is bekend. Carola vocht zich terug en had heel veel geluk. Wat niemand – ook wij niet – voor mogelijk hadden gehouden gebeurde. Ruim een half jaar later gingen we de planken weer op. Ter gelegenheid van een TV programma dat werd opgenomen in ‘t Heem in Hattem. Zonder dat we wisten wat er zou gaan gebeuren werden we even buiten Hattem uit de auto gehaald en in open rijtuigen Hattem binnengereden, waar tienduizenden ontroerde mensen ons in de straten toejuichten alsof we de wereldcup gewonnen hadden. Die dag was voor mij het grootste hoogtepunt in het bestaan van BZN. Ik zal het nooit meer vergeten. Wat een overwinning voor Carola , en ook voor BZN.

Wordt vervolgd

p.s

Vanmiddag vertrekken we wederom naar Almelo, waar we twee jaar geleden ons artistiek “doodvonnis” moesten verwerken tijdens het concert. Jan Keizer had ons op de heenweg naar dit concert meegedeeld er mee te willen stoppen. Ik denk dat het een van de slechtste performances geweest is die we ooit hebben gegeven. Vrienden van ons: Kees en Aal Spiering en Japie en Maartje de Ruyter uit Volendam, die er bij waren meldden mij een paar weken later nog nooit zo’n ongeïnspireerd BZN te hebben gezien. Ik schrok ervan want ik wist niet dat ze erbij waren geweest, en ik kon ze toen ook nog niet vertellen waarom die stemming zo beroerd was.

Het verheugt mij verder te melden dat vanavond Evert Woestenburg aanwezig is. Evert is een oude vriend van mij met wie ik samen in 1965 BZN heb opgericht. Dat wordt leuk. Ook mijn broer Cor van de verlichtingswedstrijd (Tuijp’s Tegelhandel) is vanavond van de partij. Hij is nogal muzikaal en heeft geen bühnevrees. Wellicht kan ik hem strikken voor een muzikale bijdrage in het Almelose. We zullen zien.