Vandaag zijn we aan het pakken voor onze skivakantie in het Oostenrijkse Maria Alm. Nu we niet meer aan een BZN agenda gebonden zijn kunnen vertrekken als we denken dat er voldoende sneeuw ligt, zoals nu het geval is, en kunnen we ook langer wegblijven als we dat willen. Tijdens de sneeuwvakantie zal ik zoveel mogelijk proberen mijn journaal te updaten. Hopelijk kan ik ook wat foto’s laten zien van de eerste ski,- en sneeuwcapriolen van onze nazaten. Ik neem in elk geval mijn nieuwe laptop mee.

In het jaaroverzicht van het NOS journaal gisteravond, werd aandacht besteed aan het BZN afscheid op 16 juni. De laatste dagen, zo juist voor het einde van 2007 spookt er ook veel door mijn hoofd. Er is prive dit jaar echt heel veel voor ons, maar ook voor onze kinderen veranderd. Onze zonen Sander en Kees hebben elk een bedrijf overgenomen, en worden resp. per 1 jan en 1 feb 2008 directeur van hun eigen onderneming. Ook is ons jongste kleinkind Nico geboren. Als ouders/grootouders is dat een hele bijzondere beleving. En dan ons eigen prive-leven dat er aan het eind van 2007 ook heel anders uitziet dan in het begin v/h jaar. Heerlijk ontspannen, ik geniet van elk moment van de dag.

Niet dat ik nu zo weinig te doen heb, integendeel, ik heb heel veel hobbies en leuke bezigheden waar ik nu onbeperkt mee bezig kan zijn; stilzitten of TV kijken is er voor mij niet bij. Maar ik heb geen agenda meer waardoor ik geleefd word, niets moet meer, alles mag, en ik ben verlost van de werkelijk ondraaglijke files. Ik moet niet meer presteren. Maar….  al met al heb ik een dankbaar gevoel dat ik het mee mocht maken, dat ik het samen met mijn ex-collega’s tot een glorieus en gezond einde heb gebracht. Vooral dat laatste is met in mijn achterhoofd de leeftijd waarop Dirk Roy en Jaques afscheid van ons namen, voor mij nu een reden om het er van te nemen. Al denk ik nog vaak aan de warmte van de fans, en de gezelligheid bij BZN. Vooral tijdens de prachtige reizen en tournees die we maakten. BZN voelde aan als een “warm bad”. We waren uitverkorenen om zo’n onvoorstelbare succesvolle carriere te mogen beleven. In een ambiance waar elke artiest van droomt. Geen artistieke of financiele restricties bij alles wat we deden. Prachtige theaters met duizenden fans die jouw liedjes meezingen, alles goud en platina, geadoreerd in meerdere landen, en tot op het bot in decadente luxe verwend.

Voor de aardigheid ter afsluiting een letterlijk voorbeeld hiervan. BZN verbleef in de mooiste suites van de meest luxueuze hotels ter wereld; een van de mooiste vond ik: “The Palace of the Lost City”, bij Sun City Johannesburg in Zuid Afrika, en de Table Bay Hotel in Cape Town. Het extreem luxe Palace Hotel en de adembenemende omgeving waarin het gelegen is tart ieders verbeelding. Voor de liefhebber die er naar toe wil bestel op: http://www.bookinafrica.nl/sun-city-palace/default.aspx?srchcat=hotels Ook the Table Bay Hotel, gelegen aan The Waterfront van Cape Town was van absolute wereldklasse. Een onvoorstelbare oase van verwennerij en luxe. We waren er een paar keer, deze foto’s hieronder maakte ik tijdens onze meest recente trip in Jan/feb 2005 toen we optraden in Johannesburg en Capetown.

Nr 1 en 2     The Palace Hotel

Nr  3 en 4     Jan Keizer en Dick de Boer nog onwennig, rechts Carola die als een waternimf uit het water van The Palace verrijst.

Nr  5 en 6     Jack in de tuin van The Palace, met achter hem een rustig kabbelende waterval (rechts)

Nr  7 en 8     De lounge met prachtige vleugel, daarnaast maken we een wandelingetje door de palacetuin.

Nr  9 en 10   The Table Bay Hotel. Rechts de Entree by Night van dit hotel.

Nr 11 en 12   Met de crew in de lounge van dit majestueuze hotel gezellig aan een biertje, op de rug gezien Jacques Hetsen en                      John Meijer; roady Donald kijkt in de lens. Rechts een v/d concerten die week; bijna aan de andere kant van de wereld ging de uitverkochte Arena uit z’n dak, ook dat voelde als een warm bad.

Het is afgelopen allemaal, maar wat was het mooi.  De herinnering kan niemand mij ooit nog ontnemen! 

THE PALACE HOTEL & THE TABLE BAY HOTEL   

Vanmorgen was ik op vliegveld Lelystad. Het was wederom geen (zicht) vliegweer. Ik had er ook niet op gerekend, maar moest er even wat “eindejaars-zaakjes” regelen. Uiteraard had ik graag nog even de lucht in gegaan, even “fysiek en psychisch bijtanken”. Vooral met helder en koud winterweer is het een buitengewone ervaring om over besneeuwd terrein en/of bevroren wateroppervlakten te vliegen. Het is daarboven onwezenlijk stabiel, er is zelfs niet de minste beweging. Het is een opwindend gevoel om in die omstandigheden als een adelaar rustig over de feëeriek uitziende witte wereld te zweven. Het landschap verandert dan gek genoeg zo ingrijpend dat je moeite hebt met navigeren op zicht. Bekende plekken zoals je eigen dorp herken je als er een laagje sneeuw over heen ligt bijna niet.

Je kan dat een beetje zien op onderstaande luchtfoto die ik maakte ik op 6 mrt 2005  s’ morgens om 11.36 uur van een vreemduitziende haven van Volendam. Het was een rustige zondagmorgen, een flauw voorjaarszonnetje zorgde voor mooi strijklicht. Ik besef heel goed dat ik een ongelofelijke bofkont ben dat ik dit allemaal mee mag maken. In je eigen vliegtuig vliegend zulke foto’s maken, wat een pret. En dat heb ik allemaal aan BZN te danken.

 DE HAVEN VAN VOLENDAM, GEDEELTELIJK BEVROREN

Zoals gezegd zat het vliegen er de laatste dagen qua weer gewoon niet in. Ook de havenmeester van het vliegveld die ik even sprak klaagde steen en been. De hele maand december is er maar heel beperkt gevlogen. Zo blijft er nog een hoop leuk vliegwerk op de plank liggen voor 2008. Want morgenochtend ziet het weer er ook niet echt zichtvliegwaardig uit, en daarna vertrekken we voor twee weken wintersportplezier naar de Oostenrijkse bergen. Deze keer zitten we in een leuk familiehotelletje op een dorpspleintje van Maria Alm, een heel pittoresk bergdorpje ten zuiden van Salzburg. We hebben er behoorlijk veel zin in. Het is een skigebied waar we nog niet eerder waren, dat maakt het altijd een beetje spannend.

Uiteraard waren we even bij de kleinkinderen vanmiddag om afscheid van ze te nemen. Voor Jan Kees en Tim is dat maar voor kort, die zien we over 2 dagen weer in Maria Alm, maar Sophie Thijs en Nico zien we twee weken niet, snif snif. Sophie heeft nog snel even voor ons haar Doornroosje outfit aangetrokken inlcusief kroontje, een heel ingewikkeld pakje. Voor ons is dat wel een beetje vreemd, wij hadden zelf geen meiden. Maar wel prachtig om te zien.