Vandaag is onze zoon Vincent jarig, hij wordt 31 jaar. Dat wordt gebak eten. Alle nieuwsmedia  buigen zich over de vraag wel of niet een voetbalwet. Ik kan daar kort over zijn. Onzin ! Gewelddadige hufters en ander gespuis dat de samenleving onveilig maakt, en/of niet van andermans spulletjes af kan blijven moet onmiddellijk de gevangenis in,  punt uit! In afwachting van berechting. Ook dat sloopgrage voetbaltuig, afvoeren en weg ermee. Daar mag niet alleen , maar moeten onze politie en mobiele eenheden aan mee werken.

Bovendien hebben we daar al wetten genoeg voor.

De “voetbalwet” is een instrument waarmee de voetbalwereld haar probleem naar de burgeroverheid wil verplaatsen. Bovendien: wie zal dat betalen?  Wij allemaal natuurlijk, de belastingbetaler in Nederland. Terwijl de spelers op het veld met miljoenen aan salarissen weglopen? Dat kan toch niet? Laat het betaalde voetbal haar eigen problemen maar oplossen !

Dan iets waar we de laatste dagen ook mee worden gehersenspoeld vanwege het uitblijven van sneeuw in de Alpen: de opwarming van de aarde, het broeikaseffect. Journaallezers die,- tegen de achtergrond van “grune Wiessen”,- amechtig oreren over het einde van de wereld omdat dit jaar de sneeuw een paar weken later komt. Diezelfde journaallezers stonden de afgelopen 5 jaren in geïsoleerde ingesneeuwde skidorpen in Oostenrijk te klagen over lawinegevaar en kapotgevroren auto’s. Opwarming van de aarde en broeikaseffect zijn termen die uitgevonden zijn door politici die deze doemdenkerij gebruiken voor electorale doeleinden.

Vanvond naar Beverwijk voor ons laatste optreden daar. Vandaag kunnen we verder werken aan het inrichten van onze nieuwe woning.

De elementen zitten tegen. Vandaag zou het glazen vliegtuig uit onze tuin terug gaan naar het eilandje van Anita Huber in de Purmer bij Edam. Het is echter zulk slecht weer dat we in overleg met Erik en de soapploeg die e.e.a zou filmen besloten hebben, de thuiskomst van het vliegtuig op Anita –Island uit te stellen. Erik en Hanneke hebben toestemming voor het filmen gegeven, zodat ik er nu ook wat meer over durf te publiceren.

Anita is de op 25 jarige leeftijd bij een auto-ongeluk in de Purmer omgekomen dochter van vrienden van ons; Erik en Hanneke Huber uit de Purmer. Het ongeluk gebeurde in april 1993. In 1998 vroeg Erik mij om mee te werken aan het maken van een blijvende herinnering aan zijn geliefde dochter. We maakten samen een “gesprek” dat Erik graag nog zou hebben met Anita. We namen dit in onze studio thuis op en Erik liet er een CD van maken. Het werd een waardig en integer standbeeldje dat Erik maakte voor zijn oogappeltje.

Voor Erik en Hanneke had de opname veel therapeutische waarde, en insiders die er naar luisterden ervoeren het als een hartverscheurend document, als getuige van de onverwoestbare liefde van een vader voor zijn kind. Zoals Hanneke mij het afgelopen week nog tegen mij zei; Je kind kan sterven , maar de liefde voor je kind sterft nooit. Daar kreeg ik  het even koud van  

 Als blijk van waardering aan mij en het hele project dat ruim een jaar geduurd had kreeg ik een jaar later een glazen replica van mijn PH-BNK van Erik en Hanneke cadeau. Dit gebeurde op een buitengewone wijze, ik zal daar later nog eens op terug komen. De bouw van het verpletterend mooie vliegtuig had een jaar geduurd. Kosten nog moeite werden destijds gespaard om het pronkstuk een prominente plaats in onze tuin te geven. In elk geval heeft onze toenmalige burgemeester in aanwezigheid van tientallen genodigden het vliegtuig in mei 1999 in onze tuin officieel onthuld. Het was op een roestvrijstalen buis gemonteerd, en van binnen uit verlicht. Een veelbesproken en vaak gefilmd sierraad van 80 kilo’s helder Starfire glas in onze tuin.  

Reeds in een vroeg stadium van onze verhuizing hebben wij de toekomst van het vliegtuig dat dus ook veel symbolische waarde heeft, met Erik en Hanneke besproken. Bij, of aan, of op, ons nieuwe huis was een optie, maar omdat het vliegtuig veel zo niet alles met Anita Huber te maken heeft, en met de verwerking van het verdriet om haar heengaan, vonden wij in overleg met Erik en Hanneke dat het als het ware na het volbrengen van een missie terug kon vliegen naar Anita. De Hubers hebben een nogal grote tuin van 10 hectare. Zij hebben daarin na haar dood een eilandje voor Anita laten aanleggen, waarop ze, op een bankje gezeten, in alle rust aan hun zo geliefde dochter kunnen denken.

Op dit eilandje nu, zal het vliegtuig zijn laatste landing maken.  Die hadden we vandaag willen laten plaatsvinden, maar de weergoden hebben ons dat belet.

Wij zijn nu een paar uur verder, en zitten weer in de foyer van het theater in Gouda voor het tweede afscheidsconcert in Gouda op rij. Zojuist loopt Alice van der Horst binnen met kleindochter Jenna. Jenna was het lievelingetje van Dirk, hij noemde haar altijd plagend “Kleine”.

We bespraken net met Alice dat er eigenlijk geen dag voorbij gaat zonder dat we het over Dirk hebben gehad.

Het was een bijzonder mens vonden we allebei.

Alice was  weer eens terug geweest in haar huisje in Frankrijk waar ze nog een paar maanden met Dirk gewoond heeft, het was nog niet veranderd, en de meubeltjes die ze van Mary en mij gekregen had stonden er ook nog steeds.