Heb veel reacties ontvangen op de concerten in Groningen. Zonder uitzondering allemaal postief.  In alle reacties komen de filmpjes van elk bandlid, de drumsolo,het parlando gezongen  mon amour en het laatste lied lied: Goodbye it’s the end of the show, voor. Vooral het laatste heeft voor zover ik uit de reacties begrijp heel veel emoties bij iedereen losgemaakt. Maar zoals ik al zei, ook bij ons. Het is op dit monemt bij ons thuis zo’n chaos met de verhuizing dat ik bijna nergens anders mneer aan toe kom. Gisteren schoot dit journaal er ook al bij in. Terwijl er verschillende andere zaken aan de orde zijn, zoals vlieglessen, het boek “Volendam Schildersdorp” waar ik als fotograaf aan verbonden ben, en het feest ter gelegenheid van Edam Volendam 650 jaar ten behoeve waarvan ik in het comite van aanbeveling zit en nu in een sponsorcommissie. Al deze activiteiten vragen om aandacht, interviews en fotosessies. Overigens komt ons boek 9 november a.s uit. Er is dan een eerste boekuitreiking in Hotel Spaander. Ook BZN is daarbij uitgenodigd. We verwachten veel media belangstelling. 

In de wandelgangen van Groningen na afloop van het eerste concert overhandigde Dick Plat mij de CD “The Best of Canyon” de band waarin Dick zat voor hij bij BZN kwam. Er bleek veel vraag te zijn naar het prachtige repertoire van deze legendarische band. Van daar het initiatief van Dick voor deze CD.  De liedjes zijn grotendeels door Dick Plat geschreven. Zoals het befaamde “Als ik maar bij jou ben” en “Mooi Volendam”. Een echte aanrader voor de liefhebbers van Volendamse muziek.

Ik ben bezig met de foto’s van Groningen, maar het zit technisch even tegen. Ik hoop het vandaag klaar te hebben. 

De eerste drie afscheidsconcerten in Groningen zitten er op. Elke avond vele duizenden enthousiaste maar ook diep ontroerde Groningers in de Martiniplaza, waar we dit jaar voor het 25ste achtereenvolgende jaar de reeks van 52 concerten volmaakten. Staande ovaties, een ware bloemenzee, maar ook veel tranen. Vooral gisteren,op de laatste avond, zag ik in het licht van de buhne tijdens het laatste lied duizenden tranen over al die Groningse wangen biggelen. Het was gewoon een beetje doodgaan, mijn hart brak in tweeën.

Maar het was tegelijkertijd hartverwarmend om te zien dat zovelen echt van je houden. Al die tranen geven aan dat we iets voor die mensen betekend hebben, en is dat niet de mooiste erkenning voor een artiest aan het einde van zijn carriere ?  Dat geldt trouwens wederzijds. Ook wij hadden het er moeilijk mee. Ook ik moest een traantje wegpinken, en de zwaar aangeslagen Carola waarmee ik samen van de bühne liep had een brok in haar keel. Hoe overleeft een mens deze afscheidstour zeiden we tegen elkaar, naar de kleedkamer lopend. “Scheiden doet lijden” zei een antiek liedje vroeger al. Het doet echt pijn om afscheid te nemen van al die mensen waaraan je in feite alles te danken hebt, die je zoveel genegenheid hebben gegeven al die jaren, en de grootste pijler vormen onder het immense succes dat BZN ten deel viel. Ik kan niet uitleggen wat er door mij heenging toen we daar met bloemen zwaaiend van ons publiek afscheid namen en voor de laatste keer van die Groningse bühne afliepen.

Tijd om in de kleedkamer even te bedaren van al die heftige emoties en even na te praten had ik gisteravond helaas niet. Een van m’n neven trouwde en ik wilde hem en zijn vrouw beslist nog op zijn bruiloft feliciteren. Onze kapper Aart die ook foto’s van het concert voor ons maakte, was bereid om mij met een sneltreinvaart naar Volendam terug te rijden. Ook Jan Keizer reed mee. Het was vrij stil in de auto terug, we waren er nog steeds beduusd van. Ik zal eens kijken of ik later op de dag wat foto’s van gisteravond kan plaatsen.