Las net nog de krant van gisteren over het Stones concert in de Arena. Het is toch eigenlijk ongelofelijk dat die mannen nog steeds zo aan de top op  wereldniveau meedraaien. Op TV zag ik gistermorgen de journaallezer op bedeesde toon declameren dat deze Stones tour was vertraagd omdat gitarist Richards uit een palmboom was gevallen. Het werkte bij mij op mijn lachspieren. Een bijna bejaarde 60 plusser die uit een palmboom valt.Hij is er dus eerst ingeklommen, zo dronken of stoned als een aap natuurlijk.

Dat is nou net wat mij altijd al zo aangetrokken heeft in de Stones, dat echte , dat spontane. Ook vroeger had ik al een zwak voor de Stones .In mijn prille jeugd was je voor de Beatles of voor de Stones. Allebei kon niet, net zoals je fan was van of Cliff of Elvis. The Beatles heb ik altijd te glad en te netjes gevonden. Begrijp me goed, als man uit dit vak onderken ik maar al te graag het geniale van sommige Beatles liedjes, maar ik heb het altijd een beetje te gepolijst gevonden. De Stones hadden vanaf het begin al dat echte rauwe, juist dat ongepolijste in hun muziek. Tijdens onze schoolfeestjes en party’s met vrienden in de schuur bonkten Little red rooster en It’s all over now uit de speakers, de gitaarsolo’s daarin maakten oer-instinkten in je los, puur, ruig, alsof allles live opgenomen was. Zelfs kleine foutjes lieten de Stones op de plaat staan. Repareren ging natuurlijk ten koste van de spontaniteit, of ze waren zo stoned dat ze het niet meer hoorden, dat kan natuurlijk ook. In elk geval krijg ik het nog steeds warm als ik de Stones hoor of zie. Een keer hebben we ze ontmoet in de Wisseloord studio’s in Hilversum, waar BZN en de Stones tegelijkertijd een LP aan het opnemen waren. Ik weet nog goed dat Mick Jagger aan Jan Keizer, die bij de bar stond, vroeg: “”can I have a tea Sir “? Hij was kennelijk in de veronderstelling dat Jan Keizer de ober was. Jan heeft dit lachend opgelost.