Het Eagles concert was een van de mooiste concerten die ik in mijn leven zag, of liever gezegd beleefde. Wat een vakmanschap, wat een show. De flower power afgoden van weleer, mogen dan uiterlijk wat aangevreten zijn door de tand des tijds, inhoudelijk hadden ze nog geen spoortje van hun muzikale glans verloren, integendeel. Vooral levende legende zanger/drummer Don Henley die er zelfs sullig uit begon te zien met zijn grijze haar, uitgezakte onderkin en opabuikje, en  Joe Walsh die niet zou opvallen tussen een stel jonge bejaarden, bezorgden de Ahoy menigte herhaaldelijk kippenvellen, kouwe rillingen en erger nog, complete extase. Hier werd op top niveau gemusiceerd, je voelde de soul en de bezieling, en lieve mensen, wat zat dat geraffineerd in elkaar en wat klonk dat alles magistraal. Als Don Henley zijn strot opentrok, en Joe Walsh op zijn gitaar tekeerging smolten zelfs de koudste ijsbergen in no time. De  60-ers zongen nog als nachtegalen, gerijpt en doorleefd als leek het nooit tevoren, en ook instrumentaal was het van ongeevenaarde klasse wat deze gelouterde Amerikanen brachten. Popmuziek van de allerhoogste plank, soms eenvoudig en nostalgisch, maar bij tijd en wijlen ook vernieuwend en symphonisch. Steeds, echter, bleef het prettig en transparant klinken, hoewel het geluidsvolume af en toe toch echt tot orkaankracht aanzwelde. Bijgestaan door 7 ! topmusici waaronder een saxofonist uit Nederland werden veel oude hits op een slimme manier met het nieuwere repertoire van na de “turn of the century” zoals tycoon Glenn Frey het aankondigde, gecombineerd. Ik heb van elke seconde genoten,en moest zelfs af en toe een traantje wegpinken, zo ontroerde de muziek, niet alleen mij, maar de hele Ahoy die compleet uit zijn dak ging. Hier stond geen door computers en TV zakenlieden in elkaar gefrutseld format, geen plastic idol, soapsterretje, mediahype of een “playbackende” met kunstborsten opgefokte sexpop, nee, hier straalde een brok echtheid, louter degelijke pure klasse gerijpt door 40 jaar lange ervaring. Jong of oud, knap of lelijk, en grote of kleine borsten maakt het verschil dan niet. Zo hoort het, en niet anders. Punt uit. Het deed mij goed te zien dat je als 60 jarige popartiest nog niet per definitie afgeserveerd hoeft te zijn, integendeel. Bij de Eagles kreeg ik sterk het gevoel dat het dan pas begint. Prettige bijkomstigheid: Het parkeergarageprobleem dat mijn vorige Eaglespret na afloop nog bijna vergalde, werd door onze kapper Aart omzeild, we parkeerden niet in de Ahoy parkeergarage, maar 2 metrostations verder in de Slingeparkeergarage. Toen het publiek nog uit de Ahoy liep waren wij al op weg in de auto. Nog nadromend van de Eagles.