Gisteren was weer zo’n drukke duizend klusjesdag, waardoor ik niet eens even tijd had om dit journaal bij te werken. In de voormiddag hebben we de zang-melodielijnen ook wel lead-guides genoemd,- op weer nieuwe liedjes tbv ons zangeresproject op tape gezet. De zangeres die later deze tapes thuis krijgt om er mee te oefenen, heeft dan een referentie voor de exact juiste melodielijn en de interpretatie van de tekst zoals wij de producers/songwriters dat graag gezongen willen hebben. Al vroeg in de middag vertrokken we naar Stadskanaal voor een BZN concert in Theater Geert Teis. Een rit van heen en terug 500 km bingo ! Volgend jaar zit deze zaal niet in het programma, het was dus de laatste keer, en dat geeft bij ons en bij het publiek toch een extra emotie. Sommige fans hebben mij laten weten liever niet steeds het woord “laatste” te willen horen tijdens mijn zegje op de buhne. Helaas kan ik daar niet buiten om; het is nou eenmaal zo. In de auto op de terugweg haalden we weer eens leuke herinneringen op aan het feestje dat we gaven toen mon amour nummer 1 kwam. Het was bij Hotel v Diepen, eerst was er ’s middags een reclamevliegtuigje overgevlogen met de tekst BZN No 1 . Jan Keizer z”n vader had die avond nog Italiaanse liedjes voor ons gezongen, en ook mijn vader had zijn befaamde lied over de tien kleine negertjes ten gehore  gebracht. Jack zijn vader was toen helaas al overleden, Jan Keizer en mijn vader zijn later ook overleden. Mijn vader stierf in 1984. We hadden met BZN in s’ Graveland bij Hilversum op 31 juli net daarvoor s’middags de hoesfoto van het album Reflections gemaakt. Op de terugweg ging ik nog even langs mijn vader die alleen woonde in Volendam na de scheiding met mijn moeder. Hij zat rustig een paar platen te tapen voor de naderende kermis. Toen ik 10 minuten na dit bezoekje thuis kwam, werd ik gebeld door de buren die meldden dat mijn vader dood op de grond lag. Ik ben meteen teruggesneld en heb de arts die ook onmiddelllijk ter plekke was gevraagd om nog eens te reanimeren en nog eens, tevergeefs. Mijn vader was een eenvoudige fabrieksarbeider, die samen met mijn moeder 11 kinderen groot moest brengen.Meer dan een fiets heeft ie nooit bezeten.Toen ik mijn eerste autootje kocht, een mini Coopertje, vroeg mijn vader vaak met hem over de dijk te rijden zodat veel bekenden hem dan konden zien in die auto naast mij. Als ie dan een bekende zag riep hij door het raampje ” van mijn kind hoor”  wijzend op de auto en vervolgens naar mij.  Wij kenden thuis weinig weelde maar wel veel hartelijkheid en gezelligheid. Door het succes van BZN werd mijn vader plotseling iemand. Hij was in ene geen nummer meer in de Edamse fabriek waar hij werkte. BZN was daarom alles voor hem. Ik ben blij dat hij nog een aantal jaren van ons succes heeft kunnen genieten. Het nummer “Vader” op onze laatste CD, heeft daarom voor mij een hele speciale betekenis. Eerst vandaag nog heleboel zaken te regelen met luchtfotografie en tekstschrijven voor Tamara-project. Vanmiddag gaan we er helemaal voor. De rit naar Venlo voor het BZN concert aldaar staat op het programma, dat wordt weer filepret.