Gisteravond optreden bomvol concertgebouw Haarlem. Publiek zeer meegaand en enthousiast.Heb tijdens het concert kijkend naar al die enthousiaste mensen toch vaak aan die laatste avond gedacht. Carola’s echtgenoot Herman, dochters Nienke en Marleen waren er ook bij. Marleen stal zoals altijd de show. Wat een artiest is dat nu al zeg! Alice van der Horst, weduwe van Dirk, was er ook met haar kleindochter Jenna, het oogappeltje van Dirk.Toen ik Alice door de microfoon in de zaal verwelkomde klonk er een bijna ovationeel applaus, ik voelde dat het ook een beetje voor Dirk was. Alice zag er weer stralend uit maar gaf aan dat het toch wel een heel groot gemis in haar leven is, het wegvallen van Dirk. Dat is ook niet gek, hij was echt een heel bijzonder mens. Over de doden niets dan goeds, ik weet het, maar toch durf ik hier zonder overdrijving te zeggen dat Dirk de meest warme en symphatieke mens is die ik in mijn leven ontmoet heb. Ik zei dat ook tegen Alice. Zij was het roerend met mij eens, en we hadden het er beiden even moeilijk mee. Morgen zien we Alice weer, ook zij is uitgenodigd bij de presentatie van een nieuw boek over de palingsound bij Smit Bokkum in Volendam. Op de terugweg uit Haarlem, in de auto, hadden we het over The Final Concert, het zal plaatsvinden (primeur) in Ahoy. De datum in Juni is al bekend maar ik weet niet of ik die al mag publiceren. Vandaag staat in het teken van de onze kinderen en kleinkinderen Jan, Kees, Tim en Sophie, die in de loop van de dag allemaal op bezoek komen.Wordt leuk! Vanavond heerlijk chinees gegeten met Carlo en Annemarie. Jazeker Annemarie van onze laatste CD. Carlo moet om 5 uur op morgenochtend, daarom hebben we het maar niet laat gemaakt. Kom net thuis en lees weer veel E-mails van fans. Komt er nog een studioalbum van BZN uit vragen velen. Neen, Jan Keizer heeft aangegeven te willen stoppen met BZN activiteiten, en daar hoort ook bij het maken van CD’s. Wellicht zal van het afscheidsconcert een live-DVD gemaakt worden.Zeer waarschijnlijk zal dat afscheidsconcert ook live uitgezonden worden op TV.  

BZN is typisch een product van collectieve inspanning. Het geheel is meer als de som der delen zeg ik wel eens gekscherend.

Met alle respect voor onze solisten Jan en Carola natuurlijk, maar als elk BZN lid op zichzelf  was gestart,  zou het succes veel minder groot geweest zijn. Het is zelfs de vraag of er wel sprake van enige succes voor iemand van ons was geweest. Van mezelf durf ik rustig te stellen dat ik zonder de rest van de band nergens in de muziekbusiness terecht was gekomen.

Hoe kan dat allemaal? Tegenwoordig wordt de showbusiness geregeerd door TV formats en mediahypes, kijk naar Idols etc. De macht van de commercie, van de grote investeerders is onbeperkt groot geworden. Boy-bands en girl-bands worden met behulp van formats en de computer samengesteld. Toen BZN begon in 1965 was hier allemaal nog geen sprake van. BZN is nog ouderwets geboren uit vriendschap, liefde voor muziek, en een gezonde portie geldingsdrang. Het saamhorigheidsgevoel dat daar mee verbonden is, is altijd het fundament onder het reilen en zeilen van BZN geweest.

Onze band heeft waarschijnlijk daarom nooit einzelgangers gekend. Elke move, elke beslissing of keuze werd in gezamenlijk overleg genomen. “Managementteam-vergaderingen” werden gehouden in de auto onderweg naar een optreden. Het liefst nog op de terugweg, want met een borrel op kwamen we bij veel beter ideeen op. We hadden in de studio allerlei stemprocedures ontwikkeld om tot een singlekeuze te komen, niemand bepaalde dat in zijn eentje. Zelfs de volgorde van de liedjes op de CD werd in democratische procedures vastgesteld. In de auto stemden we vaak over optredens wel of niet doen, en ook over allerhande andere zaken. Er was nooit slechts een songwriter zoals John Ewbank voor Marco Borsato, die complete songs, -tekst en melodielijn,-  afleverde, maar het was bij BZN al vanaf het begin altijd het collectief, waarbinnen de songs gezamenlijk tot stand kwamen. De eerste twintig jaar maakten we met z’n allen 5 dagen per week kantooruren van s’morgens 9 uur tot s’avonds 5 uur in ons repetitielokaal in Monnickendam. Eerst kwamen in collectief verband,- met z’n allen rond de piano gezeten, – de melodielijnen tot stand, waarna deze  voorzien van provisorisch ter plekke gemaakte fonetische “brabbelteksten” als demo werden opgenomen. De songteksten werden later, door meerder personen al dan niet gezamenlijk thuis gemaakt. Ook de laatste twintig jaar is, weliswaar met een gewijzigde samenstelling van het  collectief en een wat minder tijdrovende manier van demo’s maken, ook weer in collectief verband gewerkt aan het zo succesvolle BZN materiaal. Kortom: lief en leed werden altijd samen gedeeld. 

Die vriendschap, de saamhorigheid heeft voordelen, BZN had anders nooit 40 jaar bestaan, maar ook nadelen. Daar kwamen we achter na het succes van Mon Amour.

Toen we na 10 jaar  gezamenlijk ploeteren, eindelijk onze echte eerste grote hit scoorden, toen het mediacircus zich met ons begon te bemoeien, maar daar kom ik later graag nog eens op terug.